ساعت ده صبح با نسیم دلنگیز بوی غلیظ دود که با استشمام آن در خواب ریه هایم را ورزش

کامروایی به سوی مرگ داده ام از خواب هشت ساعته ی عذاب جسم که بوسیله ی آن هر روز دندانهایم

را کوتاهتر به سانتی متر و میلیمتر می دهم و این آرامش روح را به جهنم این دنیا که هر شب باید به سمت آن

بروم تا صبح با سردرد هدیه شده از خواب دیشبم آغاز کنم.رقص دود و سیگارهای خاموش شده و مردی که مدام

میکشد و کوتاه میکند و رادارهای فعال ریه های آماده به جذب که همیشه گرسنه هستند..و با اشتهای فراوان می بلعن.

همراه با دود یک نوع قدیمی و آشنا به نام اسپند که نمیدانم چرا اینقدر خفه کننده است.پنجره را باز می کنم و نفس

عمیقی میکشم تا کمی ریه هایم باز شود که به سرفه می افتم بوی گازوئیل و قلقلک بوی بنزین که از هم سبقت

می گیرند و به مسیر هدف کوچ می کنند.ناشتا مثل همیشه به سمت چایی..تنها صبحانه ی بدون مخلفات میروم باید

قند را کم کنم خیلی وسوسه بر انگیزه.چایی بدون طعم بدون رنگ واقعی و بو و عطر..تلویزیون را روشن میکنم

چند نفر نشسته اند و درباره ی تربیت فرزندان و نقش خانواده صحبت می کنند خیلی بی حالن همچین که آدم هوس

می کند بزند زیر آواز و مدام بخواند.کانال را عوض می کنم برنامه آشپزی مردی که یک جا ایستاده و مدام

دستور میدهد تا سر نهایت آموزش فلافل را به همه یاد بدهد آنهم کم هزینه درست کردن فلافل برای بچه ها.

کانال را عوض میکنم در مورد ورزشه آنهم عمومی و منم که حال انجام خصوصی آن را ندارم و با خودم

مدام تکرار می کنم که در آن همه بوهای مختلف که بر همه ی آنها مدام در حال جذب شدن هست چه حالی می کنند

که دارن در یک روز دلنگیز فکر می کنند که سلامتن و کانالی که دیگه عوض نمیشه و تصویر سیاهی که بر همه ی

آنها پیشی می گیردو تمام میشود.ساعت 12بعد از ظهر یک روز جمعه است..لباسم را عوض می کنم تا بیرون بروم

اونم از چار دیواری سرد سرد.

میترسم چیزهای شیرین بخرم دندانهایم یکی بعد از دیگری خرابتر از یکی قبلی پیش می روند تا آن دندان بی عقل

نمی دانم اضافه ی الاف که حسابی کفریم کرده که از منوی دندانپزشکان فرار می کند.آخه میترسم نه از تیغ تیز بلکه

از تیغ زنی آن که بدجور وحشت میندازه به خالی بودن یک تکه پارچه ی تار عنکبوت بسته.

چند دست درهم..تلفن های کارتی و گوشی های داغ شده..همیشه از پشت سر ایستادن بدم می آید چون که ممکنه انفجار

صوتی اتفاق بیفته براهمینم هست که اینقدر کمیاب شده این کارت دو هزار تومانی ضروری ضروری.

می خوام برم کافی نت در راه آن هستم تا به بی راهه نروم تا میرسم.

و میز های پرو گوش های پر و خنده های بلند و کوتاه چند پسر و دختران تک و دونفره مشغول تحقیق علمی و تخیلی

هستن.بی خیال میشوم ولی نمی شود آخه بوق ما قطع خیلی خیلی قطع بوق نداره سوت و کوره شاید اگر منم تحقیق

علمی و تخیلی میکردم صدای بوق من هم شنیده میشد همش تقصیر این تحقیق های مهمه باید برای این مسائل

سرمایه گذاری بشه تا میشه باید حمایت کرد از این همه انرژی جمع شده و مخ هایی که در حال خدمت به بشر

و مردم هستند.تازه خوبیشم اینه که خیلی حرفا تو دل آدم می مونه که باید بمونه تا پوسیده بشه پوچ بشه و فراموش..

نمیشه که فراموش کنی همیشه در بایگانی ذهنت خاک خواهد خورد .امروز یک روز جمعه است.

پشت شیشه سی دی فروشی می ایستم و پوستر فیلم ها را نگاه می کنم کلی فیلمهای عشقی دست تو دست

فیس تو فیس هندی ایرانی ژاپنی. و فیلمهای بکش بکش هیجان و آدم فضایی زمینی از ما بهترون های خیلی

خیلی هالیوودی.

به دکه ی روزنامه فروشی میرسم روزنامه های روز پنجشنبه و حتی چهارشنبه و سه شنبه یکی از آن قیمت

پایین هایش را برمیدارم و به سمت پارکی در آن نزدیکی حرکت میکنم و صندلی سرد سرد پارک.

صفحه به صفحه با دقت می خوانم صفحه ی فرهنگی را با آهی از ته دل برق میزنم و صفحه ی اقتصادی

که حتی به آن فکر نمی کنم چون که ممکنه فیوز جیبم به مغزم فشار بیاره و آتیش سوزی راه بیفته.

صفحه ی حوادث و ریز و درشت شدن چشم هایم و صفحه ی سیاسی کلی شارژ میشوم چون بعد از مدتی

کمی می خندم و اینکه خیلی ها که فکر می کنند حتما دارم اس ام اس خنده دار با حال رو از مجله ی زرد تاریخ

گذشته ای که لا به لای روزنامه ها حتما مخفی شده میخوانم منظورم همان چشم ها هستن.این چشم ها بعد از کلی

نگاه کردن و متلک پرانی از صبح تا ظهر خسته شده و حالا که ظهر شده بیکارن و یکی مثل من میشه سوژه فردی

که روزنامه میخواندو میخندد.و صفحه ی نیازمندیها و قسمت کار همه را دور میزنم خیلی آرام و گاهی تند و باز آرام

اینها هم از ما بهترون میخوان مثل فیلمهای هندی ایرانی و ژاپنی پس تکلیف فیلمهای بدرد نخور چی میشه باید تاریخ

مصرف دار بودن این فیلمها را برداشت تنها چیزی که هیچوقت تاریخش نمی گذرد و گرسنگی و چشم های تیزبین

گاهی به گاهی بگیر نگیر و گوش های کری که گاهی خوب می شنوند.و صندلی گوشه ی پارک که سایه ای آن را احاطه کرده

و از برکت درخت نیمه خشک با معرفت که خیلی کاره کمرش نشکسته.چند پیرمرد در حال صحبت کردن هستن حتما دارن از

مصدق تا رضاخانو یک دور تاریخی میزنن و اینکه آن زمان یک دونه نمی دونم چی چی یک قرون بوده و حالا شده پنج برابر

و حتی کنتور که نداره شده نمیتونم بشمرم.

برمی گردم به خانه غروب بی خاصیت همیشه یاد آدم می ندازه که چقدر ما هم داریم به تاریخ می پیوندیم و روزی میرسه که بچه های

بچه های آدم فضایی ها بشینن و بگن یادش بخیر قیمت شاخک هایمان آن زمان اینقدر بود و حالا قیمت یک نمی دونم قطعه ی مغزمون

چقدر شده خدا می دونه یک روز جمعه باشه یا اصلا دیگه روز نباشه و همجا بنفش باشه و یا شایدم خاکستری و یا صورتی.

داستان کوتاه-یک روز جمعه-نویسنده-حسام الدین شفیعیان

1389

اتاق روبروی پله ها . و خانه ای که دیگر نیست خانه. یک سفره طرح دار دوغ نعناع و ظرفی سفالی و

یک دیس کشک بادمجان نعناع و ترخون ماست چکیده نون سنگک..عمو برکت ا...

بی بی گلبانو .رضا سبیل. لقمه پشت لقمه و دوغ..لیوان پشت لیوان..نون سنگک سفید می شود  خورده

می شود .صحبت از یک لقمه ی حلال  و مثال عمو که دیوارها گواهی می دهند  و مثال حسن الافو لقمه ی حروم

و حالا این همه سال گذشته؟بی بی گلبانو که نیست آب شده رفته زیر خاک.عمو برکت ا...هم که دیوونه شد و سر به کوه

و قبرستون گذاشت.رضا سبیلم که این همه با همون لقبش پز می داد آخریا قرطی شده بود و بی خیال همون پشت لبیاش...

وقتی هم که رفت خارج از کشور و دیگه هم انگار که اصلا نه مال اینجا بوده و نه کسی رو می شناخته دیگه خبری ازش

خیلی سال که ندارم و نه می خوام داشته باشم.

......................******************.....................

اتاق روبروی پله ها .پیتزا فروشی.و اون اتاق..انبار سس و جعبه نوشابه.

چند میز  و نیمکت..جای سفره رو میزه درست همونجا میز شماره 17.من فیلم اون خانه همون خانه ای که نیست رو دارم

حالا هم که اون قدیمیه نیست همون که فروختمش و جاش چند کتاب درسی و چند جور وسیله دیگه خریدم و حالا یک سی دی

تمام اون خاطره ها رو زنده می کنه واسم. فقط باید نگاه کنی و از بهم خوردن لبهای آدم های اون خونه که توش بودی و می دونی

اون لبا ی صامت چی و برای کی و روبروی چی حرفها زدن و فکر می کردن که همون چی روبرویی مثل این چی که دست

منه خیلی هم با هم فرق ندارن مگر تنها فرقش ضبط کردن همون حرفها باشه که حالا اون لبها نیست و من هستم و همین چی که دستمه

خاموشی و بی صدایی آدمک هایی که روبروی هم نشستن و در همون خانه با هم پچ پچ می کنن  و فکر می کنن که چقدر این جایی که اومدن

قشنگه و حالا هیچکی به اون اتاق رو بروی پله ها توجهی نمی کنه همون اتاقی که برای من خیلی قشنگه و یاد آور تنهایی ها فریاد زدن ها و خاموشی های منه

خداحافظ خانه ..خداحافظ اتاق روبروی پله ها..خداحافظ.

داستان کوتاه-دوربین خاموش-نویسنده***حسام الدین شفیعیان***

1387

حس هنری

و من پرت شدم ..قل خوردم اونقدر که دیگه نتونستم یکی یکی تیکه تیکه های بدنمو که به تیزی های خشک سنگها و صخره ها می خوردنو

از من جدامیشودنو فراموش کنم تا اینکه دیگه تموم شد و من مردم.

خیلی زود و سریع همه چیز پشت سر هم اتفاق افتاد.تصادف..باز شدن در..پرت شدن.. و مرگ.

وقتی مرگ به سراغم اومد..درست دو ساعت مونده بود به خاکسپاری پدرم..باید طبق وصیت خودش تو روستای آبو اجدادیش دفنش میکردیم.

منم داشتم میرفتم تا اونا رو آماده کنم یعنی باقی مونده ی فامیلایی که اونجا مونده بودن و هیچی دیگه نشد.

دنبال بابام بودم گفتم حتما باید دیگه پیداش بشه آخه شنیده بودم وقتی که کسی می میره کسو کارش می یاند به دیدنش ولی خبری نبود.

خیلی منتظر موندم.

تا بالاخره ظهر شد و کارگردان بعد از کلی برداشتو ایرادگیری..سکانس بعدی برداشت اول رو کلید زدو بالاخره سر کله ی پدر هم

پیدا شد.

/داستانک-حس هنری-نویسنده-حسام الدین شفیعیان

1388

صدای باز و بسته شدن در شاید یک روزی بالاخره اون پیداش بشه اون که من منتظرش هستم در تخیلاتم

به یاد صورتش می افتم چشمانش خیلی وحشت آور است.مخصوصا وقتی بهت زل می زنه..انگار که عدسی

و قرنیه چشمش داره از جا در می یاد دستاش هم خیلی زمخته از همه بدتر کله اش است مثل یک توپ بسکتبال

می مونه اون یک دختره نه اصلا یک پسره شاید هم یک قورباغه است ولی هر چی هست خوشکله اصلا مگه

یک قورباغه خوشکل شایدم اون یک پیوندی با طاووس داره که خوشکل شده..ولش..اصلا از عشقش می یام بیرون

می رم و پنجره رو باز می کنم امروز خیلی روز خوبیه واقعا مخم به کار افتاده حالا باید استفاده کنم باید تا جاداره

فکر کنم به به چه هوایی چه درختای زیبایی چه صدایی داره اون بلبله چقد جیک جیک می کنه اصلا حالم ازش بهم خورد..اون گنجشکه

از همه بهتر می خونه چه..چهچهی می زنه.نگاه کن اون درخت رو مثل درخت کریسمس می مونه بابانوئل رو نگاه چه لباس نارنجی

قشنگی پوشیده داره کنار درخت رو جارو می زنه حتما امسال هر کی کادو بخواد باید یک فصل با اون چوب کتک بخوره..

برم توحیاط یک چرخی بزنم چرا این درو بستن مامان..بابا بخدا نمی خوام برم که دختربازی دیگه از اون قرص ها هم نمی خورم

فقط می خوام برم کله اون بلبله و گنجشکه که اونقدر زیبا می خونند و بکنم می خوام جاسویچی درست کنم اگه باز نکنید به در و

دیوار می پرم ها بازکنیددیگه..من چقداحمقم این در که بازه من چقدر الکی داد می زنم ولش کن اصلا یک سی دی می زارم حالشو می برم

چرا دستگاه ضبط سرجاش نیست حتما کار این دختره عقده ایه حالا خوبه من فقط سرشو شکستم نگاه کن چی لج کرده هم در اتاقمو

بسته هم وسایلمو برداشته اینا خیلی آنتیکن اصلا آخر فسیلن یک تومن پول خورده بود اصلا مهم نیست بی خیالی طی می کنم باباجون

که بیاد می گم یکی بهترشو بخره یادش بخیر دوره دبیرستان چه صفایی داشت اون دوستم رضا واقعا که پسر گلی بود چقدر هی بیخ گوش من گفت

با منوچهر راه نرو چقد تو درسا کمکم می کرد با اون منوچهر هم که همیشه یا پی سیگار یا سی دی یا قرص بودم اصلا مهم نیست چون اگه الان

هردوتاشون اینجا بودند هر دوتاشونو تکه تکه می کردمو باهاش سالاد درست می کردمومی خوردم چی می شد سالاد بچه مثبت با بچه منفی

ویتامینش هم می شود O+وO-اون پسره رضا که فقط یاد داشت نصیحت کنه همش هم حرفای خوب می زد اونقدر از من درس سوال کرد

که من قاطی کردم باز دم منوچهر رو گرم یک پا انرژی مثبت بود پر از هیجان و نوآوری واقعا تو کارای خلاف دانشمندی بود هر روز

یک اختراع جدید می کرد مامان..بابا درو باز کنید داره ساعت یک می شه ها الان مدرسه ها تعطیل می شن می رندها..وای خدا ی من

نگاه کنچه اتومبیل قشنگی در خونه ما پارک کرد شبیه آمبولانسه اون دونفر که ازش پیاده شدن چقدر مثل فیلما می مونند

لباساشونو با هم ست کردن هر دوشون لباس یکدست آبی پوشیدند واستا براشون یک هدیه بفرستم آقا..آقا اینجارو نگاه کنید اینم آب دهن

من یادگاری برای شما..وای خدای من دارند در خونه ما رو می زنند الانه که بیاند حسابمو برسند بهتره از این بالا بپرم ارتفاعی نداره..

وای خدای من مثل اینکه من مردم نگاه کن چطوری سرم به کف آسفالت له شده کجا می برید منو بابا با هاتون شوخی کردم جنب ندارید مامان..بابا

کجایید که دارند پسرتون رو می برند.

داستان کوتاه-مغز متفکر-نویسنده-حسام الدین شفیعیان

1385

 فصل اول

پزشکی قانونی/

بلند می شوم نمی دانم کجا هستم..مرا در چارچوبی قرار داده اند و تمام لباسهایم را در آورده اند

همان پارچه سفید را دورم می پیچم در بسته است!دری فلزی هر چه داد و فریاد می کنم کسی صدایم

را نمی شنود..هیچ دردی را حس نمی کنم فقط یادم می یاد اون لحظه ای که..دوست ندارم دیگر به خاطر بیاورم

اصلا از فکرش می یام بیرون اینجوری بهتره..در باز می شود بیرون می آیم صدای ناله ای سکوت حکمفرما

در چار چوب قفس فلزی را در هم می شکند به آرامی نزدیک آن در فلزی می شوم در باز می شود صدا از داخل

پارچه ای سفید که به دور صاحب صدا بسته اند می آید.....

مثل شکلات بسته بندی شده..ناگهان ریسمان های دور پارچه تکان می خورد به آرامی از هم جدا می شوند و پارچه ی

سفید دو قسمت می شود هر چه نگاه می کنم هیچکس را نمی بینم همین چند لحظه ی پیش بود که می نالید بر می گردم

با دیدن صاحبخانه شوکه می شوم خودش است همان پسر بچه ببین به چه روزی افتاده بیچاره یک جای سالم تو بدنش نمونده..

از همه بدتر له شدگی روی سرش است که حالم را ناجور می کند به دور خودم چرخی می زنم دیگه طاقت نگاه کردن به سرو ضعش

را ندارم برمی گردم به یک چشم بهم زدن دوباره بسته بندی می شود..می خواهم فرار کنم که ناگهان یکی دیگر از درهای فلزی باز

می شود تخت کشویی به روی غلتک سر می خورد دوباره همان پسر بچه را می بینم صدای خنده هایش فضای ساکت داخل سالن را در هم می شکند

تمام درها گشوده می شوند همه از روی تخت ها ی فلزیشان بر می خیزند و به یکدیگر نگاه می کنند و همه شروع به خندیدن می کنند دور خودم می چرخم

ناگهان دستی را روی شانه ام حس می کنم بر می گردم مردی میانسال را می بینم تمام بدنش پر از بریدگی است..از همه بدتر بریدگی روی گردنش است

پسر بچه را روی کول خود سوار کرده و هر دو در حال چرخ زدن هستند..درهای فلزی به آرامی تکان می خورند و یکدفه به حرکت در می آیند و با زدن ضربه

به زبانه ی قفل بسته می شوند..در فلزی اتاقم را باز می کنند و تخت کشویی ام را بیرون می کشند با همان حالت بسته بندی شده مرا داخل تخت چوبی قرار می دهند..

به دنبال آنها می روم مرا به بیرون از سالن می برند و در عقب یک آمبولانس قرار می دهند..کنار تخت چوبی می نشینم و به آرامی آنجا را ترک می کنم نمی دانم

کجا قراره بریم ولی از اون اتاق فلزی خلاص شدم..یک گشتی دور شهر زدن هم بد نیست؟

بعد از پیمودن مسیر مورد نظر با دیدن تابلوی بهشت زهرا از جایم بلند می شوم..بنده خدا راننده آمبولانس حتما اومده یک فاتحه  برای امواتش بخونه..........

فصل دوم/بهشت زهرا/

ما که همه ی امواتمون تو شهرستان دفنند تو بهشت جوادالئمه یک بار برای خواندن فاتحه رفتم ولی اینجا هیچکس رو نمی شناسم..بدنبال آنها به راه می افتم مرا

داخل غسالخانه می برند بعد از یک حمام درست و حسابی دوباره بسته بندی شده مرا داخل تخت چوبی می زارند و عقب آمبولانس قرار می دهند آرامش خاصی

بین اهل قبور جریان دارد که ناگهان با رسیدن به اون محل این سکوت تبدیل به یک هم همه..ناله و فریاد می شود کلی آدم جمع شدند  و چند نفری روضه خوان

..مرا به کناری می گذارند دونفر ی با هم  مرا داخل گودی قرار می دهند مادرم بیچاره به سر کله اش می زند با دست خاک را مشت می کند و به سرش می ریزد

..دونفر مشغول ریختن خاک داخل آن گودی می شوند حسابی پرش می کنند و بلوکه ای سیمانی را در آن قرار می دهند و دوباره با بیل کمی خاک می ریزند مادرم

تا ظهر آنجا می ماند..زمان قفل می شود و از حرکت می ایستد.

فصل سوم/واقعیت آن حادثه/

دوباره خودم را می بینم که سرگردان در خانه ی آن پسر بچه هستم با پدر و مادرش روی مبلی تکیه داده اند  و حسابی خوشحال هستند ..با دیدن کیک و شرشره

و بادکنک متوجه می شوم که در یک جشن تولد حضور دارم با دیدن آن شمع متوجه می شوم که تولد هفت سالگی پسرشان را جشن گرفته اند ..پشت پنجره

پاسیو چند نفر ایستاده اند به جمع آنها می پیوندم جمعی از ارواح سرگردان هستند که جهت بر هم زدن جشن به اینجا آمده اند ..ناگهان پسر بچه از جایش

بلند می شود مادر از داخل کیفش یک هزار تومانی به او می دهد با برداشتن چند شیشه نوشابه از خانه خارج می شود دوباره خودم را می بینم که پشت فرمان

ماشین در حال رانندگی هستم نمی دانم چه می شود اصلا متوجه او نمی شوم به سرعت به وسط خیابان می دود فقط لحظه ای احساس می کنم که با لاستیک

های ماشین از روی او رد شدم پیاده می شوم طفل بیچاره زودتر از اینکه من پیاده شوم تمام کرده سرش حسابی له شده با دیدن خون دست پایم شروع به لرزیدن

می کند پدر و مادر پسر بچه ی بیچاره با شنیدن صدای جیغ او خودشان را به سرعت به خیابان می رسانند همه چیز به یکباره اتفاق می افتد  پدرش مرا هل می دهد

حسابی عصبانی است دیگر با خوردن سرم به جدول چیزی به یادم نمی آید..دوباره خودم را می بینم که سرگردان در تاریکی شب کنار قبری نشسته ام بلند می شوم

دوباره صدای ناله ای را می شنوم دهانه ی قبر شروع به لرزیدن می کند به آرامی خاک ها به هوا پاشیده می شوند بلوکه ی سیمانی در هم می شکند سفیدی کفن

پیدا می شود پارچه ی سفید به دو قسمت می شود همچنان صدای ناله و فریاد به گوش می رسد پلاستیک روی صورت را پوشانده است از پشت سر چند نفر مرا به

داخل آن گودی هل می دهند روی جنازه می افتم دوباره بلوکه ی سیمانی به آرامی به هم وصل می شود شن ریزه های آن در هوا موج می زنند خاک داخل گور

سرازیر می شود روشنایی تبدیل به تاریکی و سکوت می شود و من تنها با آن جنازه می مانم بلند می شود پارچه سفید را کنار می زند و پلاستیک را از داخل کفن

بیرون می کشد همان پسر بچه است سالم مثل همان روز قبل از اون صانحه ی تصادف..اینبار می گرید شمعی را روشن می کند نگاه می کنم کیک تولدی را

می بینم ..شمع  را داخل کیک قرار می دهد کیک برش می خورد شمع را داخل کیک قرار می دهد کیک برش می خورد شمع خاموش می شود داخل کیک

پر از کرم می شود و کف ظرف خون دوباره حالم دگرگون می شود بلند می شوم دوباره خودم را کنار همان قبر می بینم هوا روشن شده است با خواندن

فاتحه ای سوار ماشین می شوم دکمه را به سمت فلش می گردانم فضای داخل گرم می شود به آرامی بهشت زهرا را ترک می کنم امروز اولین سالگرد در گذشت

تنها فرزندم را بدون همسرم برگزار کردم اون هم به تنهایی هنوز یادم نرفته وقتی هر دوی آنها را با سمی کردن آن کیک تولد کشتم هنوز صحنه ی جان دادن

فرزندم را فراموش نکردم و اون حادثه تصادف هنوز نمی دانم که مرده ام یا زنده پدال گاز را فشار می دهم20-40-80به سرعت به وسط خیابان می دود

اصلا او را نمی بینم و صدای ترکیدن سرش زیر لاستیک پیاده می شوم..داخل آن سالن هستم نعش کش سفید رنگی جلوی در آن ایستاده است به آرامی به

آن نزدیک می شوم در را باز می کنم در تابوت ها باز می شوند ..همچنان خیره به آن سه نفری که در آن تابوت ها آرامیده اند نگاه می کنم پسرم و همسرم و

خودم را می بینم.

/داستان کوتاه-تاریکی در زمان-نویسنده-حسام الدین شفیعیان/

1386

بنام خداوند بخشنده و مهربان

خسته ام خیلی خسته..اره خسته ام به اندازه یه ادم که فکر میکنه صد ساله که مرده..یعنی قبل از اینکه پدر و پدرش دربیاد بیرون و بگه بچه این دنیا که ما توش بودیم مالی هم نیست خسته ام.پنجره را هل میدهم و نوری که زودتر از من اون بالا داره میاد تا خودش رو به رخم بکشه.میگم خورشید اگه ادم بود شاید یه روزی دیگه نورشو به ما هدیه نمیداد یعنی فکر میکرد که چقد زرنگن ادما یا حتما میگفت به من چه یکی دیگه بتابه مگه چه خونی کردم که بتابم تازه بعدش بهم بگن اه چقد هوا گرمه و تقصیرارو بندازن سرگردن من و باز کنار دریا لم بدن و از نور من خودشون رو برنزه کنن یا افتاب بگیرن و بعدش اصلا انگار که من این بالا نیستم و اصلا کسی از من یادی هم نکنه حتما باید یه روزی خورشید هم از جنس ما بشه تا بفهمه که ما چی هستیم یا ما چکاره هستیم.اهای خورشید بخدا من هم قدر تو رو نمیدونم تا وقتی که هستی بزار وقتی برا همیشه خاموش شدی اون موقع میفهمن که تو چی بودی و کجا بودی.تازه میفهمن که چه خبره الان فقط به جنسیت تو کار دارن که ایا خورشید مرده یا زن تو به دل نگیری ها...به زندگی سلام میکنم ولی انگار خوابم میاد خیلی سردمه بیا و زندگی اون روی زیبا تو به من هم نشون بده.اخه من خیلی دلم گرفته یکوقت فکر نکنی دارم شکایت میکنم نه دارم فقط میگم چرا اخه چرا هیچی از اون همه قشنگیتو ندیدم البته تقصیر تو نیست یه چیزی تو ما ادما افتاده که نمیزاره به تو قشنگ نگاه کنیم.اونم خیلی چیزیه یکی دوتا که نیست خلاصه زندگی بجای اینکه تو به ما حال بدی ما داریم حال تو رو میگیریم شایدم بر عکس نمیدونم گناهکار اصلی این دنیا ما هستیم یا تو یا کی.اصلا چه فرقی داره یا نداره همینجوریاست.زندگی رو مینویسم تا شاید یه روزی اونم به من نگاه کنه.زندگی اصلا خودت بگومعیارت برای زندگی چیه اصلا مگه این کره ی زمین که ما توش هستیم متری که نه ولی همون متری چنده بیشتر از قد ماست نترکی یکوقت که ما رو هیچ جا راه نمیدن میگن میریم مریخ ولی بخدا مریخی ها هم از دست ما شاکی هستن معلوم نیست چند تاشون یا خیلی هاشون رو چکار کردیم بدبختای بیچاره اومده بودن برای دوستی اومده بودن پیام عشق رو بدن ما ورداشتیم اونارو کردیم موش ازمایشگاهی.

خلاصه زندگی داستانت از این قراره ببخشین دیگه که کم گفتم اخه از قدیم گفتن کم گوی و گزیده بنویس تا مخاطب نشود خسته ولی تو به دل نگیر که داستان زندگی زندگی زندگی این زندگی تا بوده همین بوده و تا هست همین هست.

نویسنده-//آدم برفی//

چراغ های تار بالای سرت

به تو می گویند که داری می روی برو

دیگر تمام شده است هوا را نگاه کن بنفش است

تو اینجوری ببین بهتر است

حالا وقت آن رسیده که..همان که زیاد فکرت را

مشغول کرده است را بیندازی دور

دکتر ها زیاد وقت تلف میکنند

آنها خوب یاد دارند آن را به دور بیندازند

کمکشان کن و زودتر خودت خلاص می کنی خودت را

بهترین هدیه برای تو همان نخ های باد بادک است

اوج بگیر زمین مغزت را خورده است

روح ات را هر چه میتوانی از این مرداب دور کن

بگذار دستش بهت نرسد

تو دیگر زنده شدی مرده ات را دور انداختی

لبخند بزن اینجا آخر بهشت است

/ح س ا م /آدم برفی/

بهشت امام رضا 

هشتمین نشانی

در طلوع خورشید

ضامنی با وفا

ضامنی بی ریا

ضامنی مهربان

بهترین یار بی کسانی

یا ضامن آهو

حسام الدین شفیعیان/منتظر/

ای گنبد طلایی ات نشانی ات

ای گنبد دل ربا ای نور با نشان

رئوفی ،مهربانی،با صداقت

عدالت،با سخاوت،نور فشانی

مریض می گوید الله یا رضا ضامن بشو

دل شکسته می گوید الله یا رضا من غریبم

پدر ،مادر،همه گویند رضا یا رضا

شهید در راه نور از تو گذر کرد

مریض در راه نور از تو گذر کرد

شفا یافتگان را تو سفارش میکنی

بی پناهان را تو درمانی رضا

خدا نور هدایت گر فرستاد

چهارده گل زیبا فرستاد

//حسام الدین شفیعیان//

//میهمان آقا//

مرد با دیدن میهمان ها رنگش سفید شده بود:هنوز سفره ی خالی خانه را پر نکرده بود.بعد از سلام و احوالپرسی به بهانه ای از میهمان ها غذر خواهی کرد:و دروغی را گفت که حالش بد است و باید برود:میهمان ها بسیار جا خورده بودند چون از راه دور آمده بودند مرد بیرون رفت چند قدمی که رفت مردی او را صدا زد:مرد گفت آدرس نمی دانم و اخم هایش را در هم کرد.

مرد گفت آدرس روی پاکت است شما میهمان آقا هستید.

به پاکت نگاه کرد 4نفر و به میهمان ها تعداد درست بود"و اشکهایش که حلقه میزدند بر روی پاکت.

........................................

//سلام به ضامن آهو//

سارق با دیدن پول در دستهای پیرمرد نقشه ی شیطانی اش را در سر سامان داد و با موتور به سمت هدف حرکت کرد"

پیرمرد روبروی حرم ایستاد و سلام داد.

و موتوری که بالای وانت بود.

سارق در فکر موتورش بود که آژیرهای اتومبیلی آن را با خود همراه میکرد.

..................................................

//لبخند//

پسرک با دیدن گنبد نورانی لبخند زد"

رنگین کمان از آسمان به زمین موج میزد"

.....................................................